Μόνιμος κάτοικος του Πειραιά, διετέλεσε για πολλά χρόνια μέλος του Δ.Σ. της Εταιρίας Γραμμάτων & Τεχνών Πειραιά. Εργατικός, φιλότιμος και ανιδιοτελής δεν κουράστηκε ποτέ να προσφέρει την βοήθειά του στην Εταιρία.
Ερωτευμένος με την ζωγραφική δούλευε και πειραματιζότανε ακατάπαυστα. Οι πίνακές του είναι εξαιρετικοί. Έλαβε μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις ζωγραφικής και έχει μόνιμη έκθεση των έργων του στο Κατάκολο από όπου και κατάγεται.
Στον Τόμο που εξέδωσε η Νομαρχία Πειραιά με τίτλο: «ΟΙ ΕΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΤΕΧΝΕΣ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ 1884-2004» ο Κριτικός Τέχνης Κώστας Θεοφάνους έγραψε για τον Νίκο Αλειφερόπουλο
Γεννήθηκε το 1944 στο Μοσχάτο, αλλά νεότατος εγκαταστάθηκε στον Πειραιά, όπου εθήτευσε στη Στοιχειώδη και στη Μέση Εκπαίδευση. Είναι ζωγράφος αυτοδίδακτος, αλλά η περίπτωση του είναι σπανιότατη για την κατηγορία αυτών των καλλιτεχνών. Και είναι σπανιότατη διότι ο αναφερόμενος δεν διδάχτηκε ποτέ από κανέναν τα τεχνικά μυστικά της εικαστικής δημιουργίας. Φαινόμενο! Μόνος εντελώς, κατόρθωσε να αποκαλύψει τους τρόπους δημιουργίας και μάλιστα κατά τέτοια επιδεξιότητα ώστε επέτυχε τελικά να χειρίζεται τέλεια το ελαιόχρωμα, το υδατόχρωμα, τη σινική μελάνη, το μολύβι, και να αναδείξει αισθητικά την ευστάθεια των σχημάτων και τη μαγεία των χρωμάτων της φύσης.
Έργα του παρουσίασε, κατά την πρώτη ατομική του έκθεση στον Πειραιά το 1977, ενώ ακολούθησαν και άλλες ατομικές στον Πύργο Ηλείας, στην Αθήνα, στη Λειβαδιά. Έχει επίσης λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές, μάλιστα κατ’ εκείνη που έγινε στην αίθουσα «Παρνασσός» του απονεμήθηκε τιμητική διάκριση.
Στη θεματογραφία του, ανοίγει ευρείς ορίζοντες περιγραφής. Εμπνέεται από ποικίλα πρότυπα, κυρίως όμως από εκείνα που του προσφέρει απλόχερα ο ελλαδικός χώρος με τον πλούτο των τοπίων του. Ενίοτε ωστόσο απεικονίζει θέματα τα οποία αντλεί από την καθημερινή ζωή των συνανθρώπων, τα οποία όμως εμπλουτίζει με διακριτική συναισθηματική φόρτιση. Η χρωματική του αντίληψη διαπιστώνεται άνετα από την εύστοχη χρήση των αποχρώσεων, μια χρήση που αποκαλύπτει ευαισθησία και ιδιαιτερότητα. Επιδιώκει πάντα τον πειραματισμό και την ανανέωση των εκφραστικών μέσων. Διερευνά τις πιθανές μορφές που θα αποτυπώσει στο έργο του, και για τον λόγο αυτόν πορεύεται ανάμεσα σε τεχνοτροπίες που ανταποκρίνονται στην εσώτατη ψυχική του διάθεση. Αναζητά συνεχώς το μακρινό φωτεινό σημείο που θα τον προσανατολίσει και θα τον οδηγήσει στην αυθεντική αισθητική συγκίνηση. Ως προς τις τεχνοτροπίες που ακολουθεί, έκδηλη είναι η προτίμηση του προς τον νατουραλισμό, τον οποίον όμως υπερβαίνει συχνά και πλησιάζει τις πιο σύγχρονες μορφές, ενώ ξένη δεν του είναι, κάποτε η τεχνοτροπία ναΐφ.
Έχουν κατά καιρούς αναφερθεί στο έργο του έγκυροι πνευματικοί άνθρωποι, όπως για παράδειγμα ο Γιάννης Χατζημανωλάκης ο οποίος έχει παρατηρήσει: «Την αντίληψή του περί αισθητικής προσπαθεί να βρει στα χρώματα της έκφρασης. Επισημαίνουμε μια αξιόλογη παρουσία στον χώρο της εικαστικής δημιουργίας, που και ταλέντο διαθέτει και – το κυριότερο – διακατέχεται από έντονες ανησυχίες.»
